o da arıyordu kendi cevabını,
ıssız bir gezegende koşuyordu.
kum saati misali..
bulamamıştı, arıyordu.
durdu.. belki de bulmuştu
belki,
pırtladı.
hüznün hayalleriydi tohumlarını yaydığı..
dudaklarım..
diye fısıldadı İstanbul..
martı kanadında süzülürken.
yıpramış, masum ve itaatkar
kedi poposu..
ıslak,
kuru,
kahverengi
uykum geldi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder